Dierenleed als electorale doping

Met verbijstering volg ik al enkele weken het debat rond het al dan niet verdoofd slachten. Als dierenwelzijn in conflict lijkt te zijn met religieuze overtuiging, houden linkse opiniemakers en politieke partijen als CD&V en Groen de lippen angstvallig op elkaar. Ze wijzen naar de lange weg die afgelegd moet worden om de dialoog te voeren.

'Welke dialoog?', stel ik mezelf de vraag. Een overtuiging is een overtuiging, dierenwelzijn een noodzakelijk streven van onze moderne samenleving. Dat verdoofd slachten het lijden van dieren verkleint, valt niet te ontkennen. Toch blijft het in bepaalde

milieus bon ton om uit electorale overwegingen religieuze gemeenschappen te ontzien. Dat is onbegrijpelijk. Nog meer onbegrijpelijk is dat deze strategie lijkt te werken. Tegen de wil van de brede publieke opinie in. En die wil is duidelijk.

Toen na de verkiezingen van 2006 bekend werd dat ik de eerste schepen van Antwerpen zou worden met dierenwelzijn als bevoegdheid, stroomden honderden mails en brieven binnen. Het enthousiasme van de Sinjoren ontroerde me, maar het verbaasde me niet. Bezorgde Antwerpenaars gooiden alles op tafel: een zwerfkattenbeleid, wilde dieren in circussen, ondersteuning van dierenasielen,… én een oplossing voor het vraagstuk van ri­tueel slachten.

”Offerfeest is een slachtpartij”

Het Offerfeest is een slachtpartij die elk jaar voor schrijnende taferelen zorgt, die zelfs in strijd zijn met de islamitische voorschriften. In januari 2007, toen ik amper een week schepen was, ontving ik een mail over schapenvachten. Mensen hadden er niet beter op gevonden dan na een thuisslachting de resten te dumpen. Hier kan geen zinnig mens begrip voor opbrengen.

Tijdens de voorbereiding van het Offerfeest van 2007 legde ik als eerste het verdoofd slachten op tafel. Een jaar later werd de Adviesraad Dierenwelzijn opgericht. Er kwam van alle kanten lof voor het Antwerpse beleid, maar het was me er niet te doen om gelauwerd te worden. Het ging om het welzijn van de dieren. En daar ging het niet goed mee. Met een terechte 

 focus op die iconische dag waarop elk jaar honderden, duizenden schapen in erbarmelijke omstandigheden geslacht werden.

”Gekeeld met zaagbewegingen”

In 2011 stelde een inspectie van de Adviesraad Dierenwelzijn aan een Antwerpse slachtvloer het zo: “Vastgesteld werd dat de wijze waarop de dieren gekeeld werden in vele gevallen niet met een scherp mes en niet in één vloeiende beweging gebeurde. Het gebeurde meermaals met een mes dat te bot geworden was en met meerdere zaagbewegingen. Dit veroorzaakte extra lijden bovenop de pijn die veroorzaakt werd door het kelen zonder verdoving. Een aantal geitjes werd aangevoerd aan de slachtlijn. Tijdens het kelen en gedurende een lange tijd na de keling (tientallen seconden) kermden deze dieren het zonder uitzondering uit van de pijn terwijl ze al die tijd hevig spartelden. Dit wijst op hevige pijn.” Dit leest als een kille thriller, maar het was de jammerlijke realiteit.

”Houding sp.a is pervers”

Ondertussen is mijn initiatief rond verdoofd slachten verworpen door de Antwerpse moslimgemeenschap. De Unie van Moskeeën verspreidde een pamflet dat elke moslim die voor alternatieven koos, verketterde. Toen ik dat een voorbeeld van problematische integratie noemde, bestempelde de moslimgemeenschap mij botweg als een racist. Het was dus duidelijk dat zij nooit zou meewerken aan alternatieven die in vele buitenlandse moslimgemeenschappen perfect aanvaard worden.

Het tart dan ook alle verbeelding dat sp.a-kopstuk en gedoodverfd Antwerps partijvoorzitter Tom Meeuws als zelfverklaard voorstander van verdoofd slachten de wetgeving omzeilt. Dat is een perverse houding. Hij gedraagt zich als de wielrenner die voor de camera's doping veroordeelt, terwijl de naald nog in zijn arm zit. Onnoemelijk dierenleed als electorale doping.

Ik wik mijn woorden wanneer ik zeg dat Meeuws dierenleed organiseert en het integratiedebat achteruit draait. Plat opportunisme, waarbij hij zich bedient van leugens. Nooit heeft hij initiatieven genomen om verdoofd slachten ingang te doen vinden. Integendeel, hij was er een fervent tegenstander van, zoals hij vandaag bewijst. Het heeft geduurd tot dierenwelzijn een Vlaamse bevoegdheid werd dat er met Ben Weyts eindelijk een minister aan de knoppen zit die openlijk en liefst meteen een einde zou maken aan deze - ik kan het met geen andere woorden omschrijven - barbaarse toestanden. Mijn opvolgers als schepen, Nabilla Ait Daoud en Fons Duchateau, zijn bovendien op Antwerps niveau volop bezig met de heroriëntatie van het Offerfeest naar verdoofd slachten. Meeuws is wat dierenleed betreft dus vooral een deel van het probleem, niet van de oplossing.

Luc Bungeneers, districtsburgemeester Merksem