Fijne Vlaamse feestdag

Integrale speech van de voorzitter:

Er hangt iets in de lucht vandaag.
Niet alleen zomer.
Maar ook fierheid.
Omdat Vlaanderen staat.
Stevig. Volwassen. Klaar om z’n eigen keuzes te maken.

11 juli is geen vrijblijvende traditie.
Het is een afspraak met onszelf.
We hangen de Vlaamse Leeuw uit
om te tonen: wij zijn wie we zijn –
en we laten dat niet los.

In 1302 begon het met ambachtslui en boeren
die zeiden: wij willen onze eigen regels,
onze eigen vrijheid, onze eigen toekomst.
Geen grote verklaringen. Gewoon: respect.
Voor wie we zijn. Voor hoe we leven.
Voor de keuzes die we zelf maken.

Dat zit nog altijd in ons.
Niet in de geschiedenisboeken,
maar in hoe we vandaag ons land proberen vorm te geven.

Wij als N-VA zijn daar fier op.
Omdat we niet roepen langs de zijlijn.
We nemen verantwoordelijkheid.
We besturen. We bouwen. We lossen op.

Vlaanderen wordt vandaag mee geleid
door mensen die het menen.

Wie had durven dromen dat er op een dag
een eerste minister zou staan
die gewoon zegt wat wij al jaren zeggen:
“Vlaanderen verdient het om zelf te beslissen.”

Dat is geen ideologie.
Dat is gezond verstand.

Ook hier, in Merksem, voelen we dat.
In onze straten, in onze verenigingen,
in mensen die de handen uit de mouwen steken.
Niet om gehoord te worden,
maar omdat het moet.

Vlaanderen leeft niet op papier.
’t Zit in onze manier van aanpakken.
’t Zit in goed beleid, duidelijke regels, eerlijke kansen.
’t Zit in elk initiatief dat we hier als N-VA Merksem nemen,
om ons district veiliger, properder, leefbaarder te maken.

Daar mogen we trots op zijn.
Niet uit arrogantie. Maar uit rechtvaardigheid.
Omdat wij niet afwachten. We doen wat nodig is.

Aan mijn gevel hangt vandaag de Vlaamse vlag.
Niet als protest. Als bevestiging.
Van wat we hier samen doen.

Laat onze straten geel kleuren.
Niet voor het spektakel.
Maar als teken van verbondenheid.
Van vertrouwen in Vlaanderen.
En in onszelf.

Leve Vlaanderen. Leve Merksem.
En leve wie verantwoordelijkheid opneemt –
in plaats van te roepen dat het allemaal niets meer is.